Dinsdag, dag 5

Goeie morgen

De boer is voor ons naar de bakker geweest en we ontbijten samen op ons gemakje. Onze Nederlandse buren vertrekken ook, maar bij ons gaat het inladen precies een stukje sneller. (zij met 2 en wij met 5) Hier hebben ze duidelijk geen kaas van gegeten 😂. 
Nigel gaat afrekenen en de gps staat al ingesteld. Kobe en Ari verheugen zich erop om mammie, pappie en Filoutje te zien.

We gaan de autosnelweg op. We zijn zo’n half uur aan het rijden en proberen te raden welk liedje Ari altijd zingt om zichzelf in slaap te wiegen en dan PLOTS… 💥 

Een klapband…

We rijden op de middelste rijstrook, er is heel veel verkeer en de rijstroken zijn reeds versmald EN ER IS GEEN PECHSTROOK… 🙈.

Het lukt ons aardig om voorzichtig zonder slingeren te vertragen en de rechter rijstrook te bereiken. De 4 pinkers aan, de verkeersdriehoek waar hij moet staan. We trekken onze fluohesjes aan en springen achter de betonblokken. We staan vlakbij een SOS -telefoonhokje. Ik ga bellen terwijl papa naar de verzekeraar belt. 
 

SOS… geen antwoord, dan de 112.

112… ik word 3 keer doorverbonden, want er spreekt niemand Engels. Mocht je hier een hartaanval krijgen, dan ben je ten dode opgeschreven! Ik vraag of de politie eventueel voor de veiligheid ( van onszelf en andere bestuurders) kan zorgen, maar dat doen ze niet. Er wordt wel een takeldienst gestuurd. Dat is ook al iets. En dan valt het ons te binnen dat we verzekerd zijn bij Toering...

Onze band, links achter, is helemaal aan flarden!

Ondertussen heeft papa ook de VAB aan de lijn en die willen ook de sleepdienst verzorgen. Maar 1 is genoeg.

Al snel is er iemand. We worden verzocht om aan 10 km per uur achter hen aan te rijden. Het blijkt maar een 400 tal meter te zijn en daar is een pechstrookgedeelte. Nu hebben we helemaal geen band meer over en reden op de velg.
De camper wordt op de takelwagen getrokken. De waterbak sleept langs het asfalt en we houden ons hart vast. De pech-verhelper is heel voorzichtig en verlegt heel veel blokken, zodat we er zonder al te veel schade getakeld geraken. Tot onze verbazing mogen we blijven zitten in de camper tijdens het vervoer… 🥵.

De wagen vertrekt en wij mee… hoe gek is dit! 2 straten verder is hij wellicht vergeten dat wij er nog op staan. Hij rijdt zonder nadenken onder bruggen (terwijl wij ons hoofd intrekken😀) en neemt korte bochten doorheen kleine straatjes.

Wat zijn we opgelucht als we bij de garage zijn! De rit leek eindeloos...

De camper er af krijgen blijkt nog moeilijker dan erop. Met 4 man schuiven ze balken onder de wielen. Iets naar beneden, terug omhoog, zakken, terug omhoog…

Er wordt veel gediscussieerd. We moeten wachten op een antwoord of ze een nieuwe band vinden en dan maar hopen dat onze velg niet stuk is.

Na wat geduld vernemen we dat ze banden gevonden hebben. We worden 4 nieuwe banden aangesmeerd, terwijl er vooraan pas nieuwe op liggen! Nu ja… wat doen we eraan… de banden moeten van Verona komen en de velg is ook stuk, maar die hebben ze in tweedehands liggen.

Ja… de klapband kost ons maar even 1700€ en thuis zullen we nog enkele nieuwe carrosserie onderdelen moeten kopen, want er is het één en ander losgekomen wellicht door het slaan van de band of de druk van de ontplofte band.

Maar we prijzen ons gelukkig! We zijn zonder ongevallen te veroorzaken veilig aan de kant geraakt. Er zit altijd iets in je achterhoofd dat dit scenario kan gebeuren en je bent er bang voor. Maar we zijn samen rustig gebleven en het is ons gelukt! Teeeeaaaaaaamwork! 🥰.

Met 4 uur en een half vertraging komen we bij de Eurospar aan. Vlug wat boodschappen doen en we kunnen ons plaatsje inpalmen.

We worden verwelkomd door mammie en pappie. We eten snel iets, want het was geleden van deze morgen en we hopen nog snel een duik te kunnen nemen in het zwembad voor het sluit.

Het zwembad heeft een warm gedeelte en haalt zo de stress en zorgen van onze schouders.

Slaap zacht iedereen